این گابریل گارسا مارکز یه نویسنده امریکای جنوبیه که نویل ادبیاتم گرفته .

اینم نامه ایه که جای وصیت نامه نوشته .

کم تر می خوابیدم، اگر خداوند برای لحظه ای فراموش می کرد که من عروسکی کهنه ام و تکه کوچکی زندگی بمن ارزانی  می داشت.

کم تر می خوابید و بیشتر رویا می دیدم.

چون می دانستم هر دقیقه که چشمانم را بر هم می گذارم 60 ثانیه نور را از دست می دهم.

هنگامی که دیگران صحبت می کنند گوش می دادم

و از خوردن یک بستنی شکلاتی چه حظی نمی بردم.